Priča o Vladimiru i Kosari povezuje Crnu Goru i Sjevernu Makedoniju. Isprepletena je istinitim i mitskim događajima i jedna je od najljepših i najdragocjenijih na tlu Evrope. Prijestonica dukljanskog kneza Vladimira (980 – 1016) nalazila se u Krajini (Ostrosu).

U ratu sa makedonskim carem Samuilom 997. godine, knez Vladimir Dukljanski je zarobljen i odveden u tamnicu u Prespi.

Legenda kaže da se u lijepog dukljanskog kneza zaljubila ćerka cara Samuila, Teodora (Kosara). On joj se učinio “slađi od meda i saća”, te je kazala ocu da će skočiti u jezero ako je ne da za Vladimira. Ubrzo su se vjenčali i živjeli u dvorcu, nedaleko od manastira Prečista krajinska na Skadarskom jezeru.

Cara Samuila nakon smrti nasleđuje Vladislav, koji ubrzo poziva kneza Vladimira da ga posjeti u Prespu, kao znak da mu se ništa neće dogoditi, šalje mu zlatni krst. Znajući da je Vladislav prevrtljiv, knez Vladimir zatraži da mu pošalje drveni krst, jer “na njemu je Spasitelj razapet”. Vladislav uputi tri monaha sa drvenim krstom, ali čim je Vladimir došao u Prespu, bio je ubijen na vratima crkve.

U trenutku pogubljenja imao je drveni krst u rukama i sa njim je i sahranjen u Prespi. Vladimirova žena Kosara je njegovo tijelo prenijela u manastir Prečista krajinska, zamonašila se i, po njenoj želji, sahranjena je pokraj kneza. Knez Vladimir je proglašen za sveca.

Od tada se širi njegov kult, priča, koja se začela u Makedoniji, gdje je pogubljen, zatim u Zeti, Crnoj Gori i u Albaniji. Samim tim postoji mnogo priča o Knezu Vladimiru, ali je o njemu stožernu priču napisao Pop Dukljanin.

Nakon rušenja Crkve Sv. Marije u Krajini pronađen je krst, koji se već vjekovima nalazi u posjedu bratstva Andrović u Baru. Svake godine, na dan Sv. Trojice, krst se iznosi na vrh Rumije, na mjesto gdje se, po predanju, nalazila crkva.